„r” - instalacja, performance, Galeria Grodzka, Lublin 2004.

SAMOUKAZANIE w performance odzwierciedla SAMOOBRAZOWANIE. Jego wyrażanie jest niejednorodne w różnorodności - SUBSTANCJI ZNACZEŃ. Mogą być one równoważnymi emanacjami SAMOUKAZANIA, jak też anektowanymi z rzeczywistości materiami.

Ich związki w potencjalnej ”współodpowiedzialności”, nie pełniąc mimetycznych ról, wchodzą pomiędzy sobą w interakcje. Wielosubstancjonalna ekspresja SAMOOBRAZOWANIA, może przekroczyć wyrażanie swojej podmiotowości stając się poznaniem. Obraz – kurtyna, który łączy i dzieli jest SAMOOBRAZOWANIEM przenikania graniczności. Jego substancja znaczeń jest wypalonym zwierciadłem, ikonograficznym absurdem, rygorem płaskiego omroczenia, który więzi przestrzeń światła. Przezieranie materii daje możliwość intymnego wglądu w sferę SAMOUKAZANIA, poprzez transparentność nisz wizjerów.

Personalne przekroczenie grani obrazu, afirmuje podmiot jako środek wyrazu wydzielonej przestrzeni. Nieprzekroczenie, umożliwia percepcję witalności przekraczających, kontemplację ich SAMOUKAZANIA. Obserwowani, którzy są „obrazem” mogą poznać go w sobie nadając pęd „r”.